My Silver Lining

Veranderingen zijn soms zo ongrijpbaar. Zo niet te beseffen op het moment van de verandering zelf. Of ik veranderd ben? Ja.. Maar uitleggen kan ik het niet.

Wel weet ik dat het gene wat ik nu onderneem me lessen geeft waardoor mijn zelfkennis bizar veel groter wordt. Iets wat mijn opleiding in nota bene psychologie me nooit heeft kunnen geven.
Ik ben gaan inzien hoevaak er momenten gebeuren die me vreselijk veel inzicht geven. Die je weer 10 stappen terug laten zetten. Of stappen vooruit. Vaak een fuckedup situatie, maar ik leer steeds weer keihard soms hoe bepaalde situaties me laten groeien. Dat soms iets gebeurd met een reden. Mij lessen laten leren die ik alleen zo had kunnen leren.

En gjees wat ben ik blij dat ik alles tot dusver heb meegemaakt. Zo leert zelfs het gemis naar NZthuis en mn vriendje mij wat de waarde is van missen..
Wat als je iets mist weet je hoeveel het waard is voor je..
De afgelopen tijd voelde en beetje als herhaling aan. En dat is niet verkeerd of iets negatiefs. Maar dat gevoel van de eeuwige rotonde waar ik op zat was soms frustrerend. De periode in NZthuis gaf ook veel herhaling. Dingen die gebeurd waren weer in een ander jasje kwamen opduiken. Alleen al het gevoel van gemis terwijl ik er nog was. Coruba al missen terwijl ik er nog was..

Maar de manier waarop ik nu hier, in Australië, met dat gemis omga is in ene anders. Is het omdat ik terug ga in december? Vast en zeker.. Maar ik ben meer vastberaden. Ik heb meer doelen. Ik heb weer een focus en ik voel mezelf stukje bij beetje bevrijd van al die herhalingen. Het is weer nieuw. Nieuw en spannend. Anders en goed. Hopelijk zijn die herhalingen nu even klaar. Maar ja.. ik heb zo veel vreselijke zin om weer mijn grote vriend een knuffel te geven.. Koffie op de veranda te drinken.. De jonge arabiertjes te ervaren..

Ik ben niet in NLthuis.
Ik ben niet in NZthuis.
Klinkt logisch, maar dat voelt heel gek. En ergens geeft dat ook extra bevestigingen. Het brengt helderheid. Want wat mis ik nou echt van mijn thuisen?
Wie ben ik als ik niet meer thuis ben? Wat gebeurd er als ik echt zonder enig plan of idee een gigantisch land in trek, weg van thuisen?
Ik ben nu 5 weken weg van thuisen. Ik ben in Australië. En probeer antwoord te vinden op die vragen hier in Aussie. En nee, het is niet warm warm hier..

Aangekomen in Melbourne 5 weken geleden. Ik kwam geheel planloos aan. 2 nachten geboekt voor een hostel en geen flauw benul waar ik zou gaan eindigen. Dan ben je toch en beetje verloren. Helemaal na de laatste weken in NZ. Maar ik heb het overleefd. Na 1 week binnen 6 uur een baan gevonden. Tjoh, klinkt dat even luxe ;) op een maandag gereageerd en 6 uur later de 2e mail ontvangen waar ik werd gevraagd of ik dinsdag of woensdag kon beginnen..

Dinsdag alles geregeld, bankrekening opnenen, belastingnummer aangevraagd en nog even met Ilse en Roderick die die ochtend aankwamen genoten van Melbourne. Heerlijk om hun nog even te zien, te praten en te genieten samen.
Woensdag zwaaiden ze me uit op het station en ben ik vertrokken naar mijn nieuwe baan. De spanningsopbouw: horseback.co.au. thats my work! Het is ongeveer anderhalf uur onder Melbourne in de Mornington Peninsula.

Ik ben Groom voor Red Hill dressage en woon in met nu 3 (donderdag 4) andere werkers. Ik ga, op eigen verzoek, mijzelf vooral bezig houden in de dressuur stal. Paarden voeren, dekens wisselen, paarden buiten zetten, stallen mesten, paarden klaar maken voor hun les of training, paarden wassen, paarden weer binnenhalen, dekens weer verwisselen, voeren en opruimen. Dat is in het heel kort mijn baantje. 5 dagen in de week van 7 tot gemiddeld half 6 aan de slag. Soms zelf tot half 7. Pittige dagen waardoor ik avonds gesloopt weer in m'n bedje kruip. Maar het is betaald en het is werk met paarden!

Toch, hoe waanzinnig het ook allemaal klinkt, is het zwaarder. Helemaal na zo lang bij Cosy Dell geweest te zijn. Waar paarden paarden zijn. De wijze waarop er met paarden omgegaan wordt hier is zo totaal anders. Leerzaam zeker maar op veel punten niet de manier waarop ik zelf een paard zou willen houden. Van een stal zonder stallen naar netjes, klinisch schoon tot in de puntjes precies.. Heel precies. Wat negatiever en harder zoals de paardenwereld ook kan zijn. Er werken veel mensen hier waardoor ook op communicatie punt nogal vaak dingen mislopen.. Andere wat lompere paarden.. Ik ben ook wel erg verwend met de arabiertjes natuurlijk ;)
Maar ook deze ervaring in deze omgeving zal mij op veel punten inzichten geven en een toegevoegde waarde hebben in mijn doen en laten. Daar ben ik van overtuigd.
Met de meiden in ons appartementje (letterlijk in de manege) klikt het goed en kunnen we gelukkig veel relativeren. Dat maakt het werk vervolgens makkelijker. Samen met mijn kamergenootje uit Denenmarken ga ik nu ook maar yoga toe in een stad vlakbij. Stiekem heerlijk om even ook niet tussen de paarden zijn. Door te wonen waar je werkt,met je collegas, ben je toch al snel 24/7 bijna bezig met werk (aka paarden). Hoe fijn dat ook is, soms even iets totaal anders doen is fijn! Helemaal na een week intesief fysiek bezig te zijn.

Ik blijf hopelijk lekker in de dressuurstal werken als groom. De tours (wijntaste tours) klinken leuk maar eigenlijk is het massa werk. In 30 minuten ongeveer 10 paarden poetsen en zadelen en hopsakee.. Anders dan het klinkt, en ik voel me meer op mijn plek als Groom ;) wat meer tijd voor de paarden, meer variatie gedurende de week.

Maar het gemis naar NZthuis blijft. De flexibiliteit, het optimisme en respect naar elkaar en de paarden zijn 3 punten die ik ontzettend ben gaan waarderen en hier nu dus ook soms mis.

Maar ik ontvang salaris, ben tussen de paarden en in alle alledaagse hectiek zorg ik ervoor dat ik me soms even verschuil in een grote paardennek om even mn knuffel momentje te hebben. Geen Coruba knuffel, maar ook deze luxepaardjes houden van knuffelen. Na al hun dekentjes, wasjes (met conditioner) en modderfobieen blijven het paarden die ook van contact en aandacht houden. Gelukkig!

En tja.. Wie weet kan ik genoeg sparen zodat ik me geen zorgen meer hoef te maken om een gebrek te hebben aan Coruknuffels ;) kleine kans, maar een doel is een doel en het maakt alles makkelijker. Een droom, een wens, die wie weet ooit uit kan komen.

Vandaag een dagje geheel niks gedaan, vanaf woensdag weer 5 dagen knallen.
Soms is er tijd voor wat rijden wat een leuke afwisseling geeft. Ik rij Bruce, geen arabier maar wel 1tje die het meest in de buurt komt van.. Een lief en leuk paardje waar ik weer veel van leer!

Ik zal weer veranderen. En ik ben blij dat ik merk nu dat er echt weer beweging is. Vermaken doe ik me maar het uitkijken naar NZthuis doe ik ontzettend.

Teruggaan naar het respect voor alle paarden en hun verschillende persoonlijkheden, naar de flexibiliteit van alle dag en het eeuwige optimisme in elkaar ondanks alle tegenslagen daar.
Teruggaan naar mijn bubbel. Als die er nog is..

Voor nu mijzelf focussen op mijn onafhankelijkheid hier in Australië. Op mijn werk. Op altijd even tijd blijven maken voor individuele aandacht. Op mijn waarden en grenzen. Op mijn doel. My silver lining. Whatever it may be. :)

Liefs Lieke