Step outside

"It's not about what you don't want. It's what about you want most."

Als weegschaaltje is het leven soms zwaar. Jawel, zonder overdrijven. Een keuze maken voor een weegschaal is een moeilijk en vaak langdurig proces. De constante balans, het perfecte evenwicht is waar ik naar zoek. Laat ik daarnaast ook nog eens iemand zijn die niet houdt van 'mezelf vastleggen'.
Ja, ik vind beslissingen nemen inderdaad vreselijk maar, ik hou er ook echt niet van als ik het gevoel heb geen keuze meer te kunnen maken: 'vast te zitten'.
Goeie balans toch? Niet kunnen kiezen en het vreselijk vinden geen keuze te hebben ;-).

Het afgelopen jaar heb ik lang stil gestaan. Alsof je in een trein zit. Alles om je heen raast voorbij. Je bent steeds net te laat om de mooie dingen te kunnen zien. Soms een mogelijkheid om uit te stappen. Maar ongerust over wat ik dan verderop zou missen.. Mijzelf teruggetrokken. Nadenkend over wat er is gebeurd en wat ik moet gaan doen. Niet in staat om in het "nu" te zijn maar constant analyseren over het toen en het straks.
Met de wijze woorden van een lieve vriendin "kijk wat er gebeurd" voor m'n gevoel weer een beetje in beweging gekomen. Hiermee kwam het besef ook dat beweging niet per se een beslissing hoeft te zijn.

Maar dan de 'ultieme' beslissing. Iets waarvan ik me besef hoe bevoorrecht ik ben. Maar ja.. Kiezen tussen vanavond spaghetti of macaroni eten is toch even anders dan kiezen tussen 2 dromen.
Welke ga je najagen? Als je het ene doet is je andere droom voor zeer lange tijd niet haalbaar en vice versa.. Hoe kies je tussen 2 dromen?
De beweging heeft gezorgd voor gebeurtenissen hier en daar. Vreemde toevalligheden waar de boodschap me nog steeds van ontbreekt. Maar wat me wel elke keer weer extra heeft laten twijfelen en verderweg heeft gezet van het maken van een beslissing.

Maar goed... Wat zou jij doen?
De kinderdroom waar ik nu wel de verantwoordelijkheid van aankan: Het droompaardje?
Of de puberwens om te ontdekken en zien: te reizen.
Een paard het kleinemeisjespennydroom of terug naar new zealand en terug naar de ikplanmaarnietzoveelenziewelwelkemooiedingenikgabeleven mentaliteit?

Blijven bij mijn lieve familie en vrienden thuis waar ik me vertrouwd en fijn voel maar de schoonheid en vrijheid van new zealand moet missen? Of terug naar de plek waar ik kan ademen en beleef maar mijn lieve familie vrienden en dierenvriendjes vreselijk moet missen? En dan daarbij nog de 'wat als?!?'. Want wat als ik hier blijf en ik spijt krijg.. Ik niet meer weg kan? Of de wat als ik ga en ik niet meer weet wat ik als ik terug ben moet? Ik weer een bevroren tijd tegemoet ga?

Kies je voor verstandig en opbouwen? Of voor weer afbouwen? Wat als..
Goed, bij deze een klein kijkje in mijn constante proces van wikken en wegen.. Een deel van mijn twijfels die me zo kunnen doen bevriezen. Een reden waarom ik zo vastgevroren was de afgelopen 13 maanden.

Hoe kies je? Als weegschaal? Zonder je vast te willen leggen?

Maar, het is zover, ik heb de beslissing genomen. En zelfs nu ik dit schrijf denk ik na over alle zorgen die deze beslissing met zich mee gaan brengen.. Nu, straks en nog later. Alle onzekerheden die het met zich mee brengt. De angst voor herhalingen. Maar het bruist weer. Het kriebelt en de druk van een beslissing moeten maken is weg.

Ik ga. Ik ga terug naar New Zealand. Ik ga weer op reis.
Na 13 maanden onrust voel ik een stukje rust.
Ik heb mijn halte gevonden.

Ik ga terug naar New Zealand. 13 mei 2017 vlieg ik weer naar de andere kant van de wereld bol. Ik ga terug.. Bizar om het te zeggen, schrijven. Dan wordt het echt(er). Ik ga heel veel vreselijk missen, alweer.
Nu kan het nog, nu moet het nog. Ik ga terug naar new zealand.

Voor hoe lang, geen idee! Vastleggen is tenslotte niet mijn ding ;-)
Maar het afgelopen weekend in Cork besefte ik me weer hoe fijn ik het vindt om te vliegen, te ontdekken. En ik weet het zeker, de wat als zie ik wel.. Maar het moet.

4 weken nog.

Liefs Lieke