wakker worden
3 maart 2016 - Gore, Nieuw-Zeeland
Wakker worden
Ken je dat? Je hebt een waanzinnig mooie droom. Zo fijn.. Alles werkt en wat je doet is precies waar je wilt zijn.
En dan... Gaat de wekker. Je moet wakker worden.
8 maart om 0700 staat mijn wekker gepland. En het wordt een nare ochtend met het verkeerde been uit bed.
Reizen.. Het moeilijkste van reizen is naar huis toe gaan. Niet het weggaan van huis. Maar het afscheid nemen van je nieuwe thuis. Niet de lastige of enge momenten van het uit je comfort zone stappen. Nee, het moment van beseffen dat het over is. Klaar.
Al die jaren sparen en dromen. Opeens vliegt de tijd en is het klaar. Terug naar de "echte" wereld, dat moet ik. Maar wat als dit mijn echte wereldje is geworden? Hoe klein ook.. Maar o zo fijn, vertrouwd en gelukkig.
Bij aankomst weet je meteen dat het eindig is. Maar dat maakt het niet makkelijker. De tijd vliegt. En dan besef je dat sommige dingen een laatste keer zijn. Dat het bijna klaar is.
De vrijheid en tijdlozedagen gaan ophouden. De droom wordt bijna wakker gemaakt. Niet af, want dat voelt het verre van.
Maar het moet. 4 dagen.
Een prachtige tijd. Zo ontzettend veel geleerd en meegemaakt. De dagen hier zijn niet te verwoorden. Ze zijn zonder einde. Constant omringd met mooie paarden om me heen. Weekendjes weg naar adembenemende plekken. Sommige plekken slechts 2 uur hier vandaan. Mijn vertrouwde bedje in de workshop. De van koud naar warm naar koud douche die je bent gaan waarderen na een dag vol paardrijden. Samen met de meiden kaarten. Of savonds onze verslaving Sons of Anarchy kijken. Buiten koffie doen en de merries met hun veulens in de paddock zien staan. Het voeren van de paarden waar je elk paard helemaal door leert kennen. Alles is fijn en relaxed. Geen haast, wat komt dat komt en dan passen we ons allemaal moeiteloos aan. De dag van morgen is altijd weer een verassing.
Nieuwe wooffers die weer komen, die binnen maximaal 24 uur (vrijwel iedereen dan..) beseffen hoe fijn en bijzonder deze plek bij Trevor is.
Zijn geduld met ons, met de paarden. De flexibiliteit en eeuwige enthousiasme..
De gekke katten en zelfs de wind en regen. Alles ga ik missen.
Mijn held Coruba die zijn 2e 40km rit gemaakt heeft. En dat was een pittige, gelukkig zon, maar mensen, honden, auto's(je mag op het strand met de auto rijden), karts en zelfs een helikopter vlakbij in de lucht. Maar wat deed hij het goed. Geen pen/toetsenbord kan uitleggen hoe kicken het is om met je vrijwel zelf ingereden paardje zoiets te bereiken.
En dan.. De 80km ritten. Ongelofelijk gaaf!! De eerste in 4 uur en de 2e in 4 uur en 19 min. De snelheid en kracht van het paardje onder je is zo ongelofelijk! Ja, eerste keer dikke spierpijn. Maar wat geeft dat een rush! Wat is dat verslavend.. En wat ga ik dat missen. De paardensport is net even anders dan andere sporten. Kost meer geld en tijd. Daarnaast de verantwoording. Dus makkelijk te bereiken is het niet.
Maar als je eenmaal een 80 km in 4 uur hebt gedaan.. Dan wil je meer! De eerste is doorbijten, de tweede wordt je fysiek en mentaal sterker. De derde... De vierde.. De vijfde.. Ik wil er nog zo veel mee maken! Een 120km rit staat in de planning na mijn vertrek. Zucht... Wat had ik die graag willen doen.
Alles voelt als thuis. Maar zo onbereikbaar om ooit echt een thuis te maken.
Bij Debbie vorig jaar besefte ik me al dat terug naar Nederland het zwaarste moment van mijn reis zou gaan worden. De tot ziens was easy. Maar nu het "tot hopelijk weer en keer", ik ben er nog niet klaar voor. Het moment om afscheid te nemem bij de douane. Het laatste stukje frisse new zealand lucht buiten voor ik inchecken. Dag zeggen tegen mijn Cosy Dell familie.
Begrijp me niet verkeerd. Zin hebben in Dubai heb ik ontzettend!! 3 dagen in de dessert met mijn vader op pad: hoe gaaf!! Maar dat maakt een afscheid niet makkelijker. Zin om iedereen weer te zien en te spreken; heel fijn!! Maar ook dat maakt het allemaal niet makkelijker.
Ken je dat? Het wakker worden uit een verslavende droom?
Ik zie het ochtendlicht al bijna opkomen.. Snooze is dit keer geen optie.
Keihard wakker worden naar de "echte" wereld.
Voorbereiden op de harde werkelijkheid. Weg uit het tijdloze leventje in New Zealand.
Liefs
Ken je dat? Je hebt een waanzinnig mooie droom. Zo fijn.. Alles werkt en wat je doet is precies waar je wilt zijn.
En dan... Gaat de wekker. Je moet wakker worden.
8 maart om 0700 staat mijn wekker gepland. En het wordt een nare ochtend met het verkeerde been uit bed.
Reizen.. Het moeilijkste van reizen is naar huis toe gaan. Niet het weggaan van huis. Maar het afscheid nemen van je nieuwe thuis. Niet de lastige of enge momenten van het uit je comfort zone stappen. Nee, het moment van beseffen dat het over is. Klaar.
Al die jaren sparen en dromen. Opeens vliegt de tijd en is het klaar. Terug naar de "echte" wereld, dat moet ik. Maar wat als dit mijn echte wereldje is geworden? Hoe klein ook.. Maar o zo fijn, vertrouwd en gelukkig.
Bij aankomst weet je meteen dat het eindig is. Maar dat maakt het niet makkelijker. De tijd vliegt. En dan besef je dat sommige dingen een laatste keer zijn. Dat het bijna klaar is.
De vrijheid en tijdlozedagen gaan ophouden. De droom wordt bijna wakker gemaakt. Niet af, want dat voelt het verre van.
Maar het moet. 4 dagen.
Een prachtige tijd. Zo ontzettend veel geleerd en meegemaakt. De dagen hier zijn niet te verwoorden. Ze zijn zonder einde. Constant omringd met mooie paarden om me heen. Weekendjes weg naar adembenemende plekken. Sommige plekken slechts 2 uur hier vandaan. Mijn vertrouwde bedje in de workshop. De van koud naar warm naar koud douche die je bent gaan waarderen na een dag vol paardrijden. Samen met de meiden kaarten. Of savonds onze verslaving Sons of Anarchy kijken. Buiten koffie doen en de merries met hun veulens in de paddock zien staan. Het voeren van de paarden waar je elk paard helemaal door leert kennen. Alles is fijn en relaxed. Geen haast, wat komt dat komt en dan passen we ons allemaal moeiteloos aan. De dag van morgen is altijd weer een verassing.
Nieuwe wooffers die weer komen, die binnen maximaal 24 uur (vrijwel iedereen dan..) beseffen hoe fijn en bijzonder deze plek bij Trevor is.
Zijn geduld met ons, met de paarden. De flexibiliteit en eeuwige enthousiasme..
De gekke katten en zelfs de wind en regen. Alles ga ik missen.
Mijn held Coruba die zijn 2e 40km rit gemaakt heeft. En dat was een pittige, gelukkig zon, maar mensen, honden, auto's(je mag op het strand met de auto rijden), karts en zelfs een helikopter vlakbij in de lucht. Maar wat deed hij het goed. Geen pen/toetsenbord kan uitleggen hoe kicken het is om met je vrijwel zelf ingereden paardje zoiets te bereiken.
En dan.. De 80km ritten. Ongelofelijk gaaf!! De eerste in 4 uur en de 2e in 4 uur en 19 min. De snelheid en kracht van het paardje onder je is zo ongelofelijk! Ja, eerste keer dikke spierpijn. Maar wat geeft dat een rush! Wat is dat verslavend.. En wat ga ik dat missen. De paardensport is net even anders dan andere sporten. Kost meer geld en tijd. Daarnaast de verantwoording. Dus makkelijk te bereiken is het niet.
Maar als je eenmaal een 80 km in 4 uur hebt gedaan.. Dan wil je meer! De eerste is doorbijten, de tweede wordt je fysiek en mentaal sterker. De derde... De vierde.. De vijfde.. Ik wil er nog zo veel mee maken! Een 120km rit staat in de planning na mijn vertrek. Zucht... Wat had ik die graag willen doen.
Alles voelt als thuis. Maar zo onbereikbaar om ooit echt een thuis te maken.
Bij Debbie vorig jaar besefte ik me al dat terug naar Nederland het zwaarste moment van mijn reis zou gaan worden. De tot ziens was easy. Maar nu het "tot hopelijk weer en keer", ik ben er nog niet klaar voor. Het moment om afscheid te nemem bij de douane. Het laatste stukje frisse new zealand lucht buiten voor ik inchecken. Dag zeggen tegen mijn Cosy Dell familie.
Begrijp me niet verkeerd. Zin hebben in Dubai heb ik ontzettend!! 3 dagen in de dessert met mijn vader op pad: hoe gaaf!! Maar dat maakt een afscheid niet makkelijker. Zin om iedereen weer te zien en te spreken; heel fijn!! Maar ook dat maakt het allemaal niet makkelijker.
Ken je dat? Het wakker worden uit een verslavende droom?
Ik zie het ochtendlicht al bijna opkomen.. Snooze is dit keer geen optie.
Keihard wakker worden naar de "echte" wereld.
Voorbereiden op de harde werkelijkheid. Weg uit het tijdloze leventje in New Zealand.
Liefs
Hopelijk heb je ook wel weer zin in bepaalde dingen in NL.
En anders moet je zorgen dat je hier ook de dingen kan doen waar je heeeeeel blij van wordt!!!!