what do you want more?

Met Debbie, de vrouw waar ik de eerste twee maanden ben geweest, heb ik regelmatig gesprekken gevoerd over energie, intuïtie en iets wat zij "the universe" noemt. Klinkt zweverig, is het misschien ook wel, maar het heeft me aan het denken gezet. Zij denkt dat er een soort voorbestemd pad is wat we afleggen. The universe laat ons weten of we op het goede of verkeerde pad zitten. noem het karma of wat je wilt, maar het gaat er om dat als je verkeerd zit dingen verkeerd gaan, maar als je op je goede pad zit dan merk je dit ook. Ontmoetingen, gebeurtenissen gebeuren met een reden, om je weer op het goede pad (of als bevestiging) te zetten. 

Lang heb ik ergens getwijfeld of reizen voor mij wel juist was. Jaren lang gespaard en dan vervolgens is zes maanden tijd al mijn spaargeld te spenderen aan een reis. Ergens voelde het egotistisch om zoveel geld aan iets voor mijn eigen 'plezier' uit te geven. (Dank aan de furby.. Lang verhaal;)). Ik woon nog bij mijn ouders, en een vast contract weggooien puur voor een reis. Gelukkig ben ik, met dank aan een paar mensen, hierop terug komen. Zoals een songtekst uit The Fray, "its not what you want that matters, its what you want more", en nieuw zealand is dat. Misschien kun je je voorstellen dat de gesprekken met Debbie ergens ontzettend toepasselijk waren op het geen waar ik voor deze reis mee worstelde (en stiekem tijdens ook nog wel een beetje).

Dus, daar zit ik nu, halverwegen. Sterker nog, ik ben over de helft. Nadat Aifa weer naar huis is gegaan ben ik nog een paar nachtjes in Nelson gebleven. Een prachtige stad! Een paar lieve (duitse) kamergenootjes ontmoet. Met 1 van de meiden ga ik misschien nog wat meer reizen, zij zit nog in Nelson, we houden contact. Een hostel vol met Duitsers, bij het avond even begon ik echt even te twijfelen of ik wel in New Zealand zat of dat ik niet in Duitsland was. De Duitsers noemen het al "new Germany", zoveel Duitse jongeren zitten hier dus. Na Nelson ben ik met de bus terug naar Kaikoura gegaan om te beginnen aan mijn wooffing job op Animal Fram Park Kaikoura. Helaas was de ontmoeting met de eigenaren al een tikkeltje vreemd. Aardige mede wooffers (ze hebben altijd 4 wooffers totaal aan de slag) maar de klik met de eigenaren zelf was er niet. Normaal gesproken zou ik doorzetten en blijven, maar dit keer besefte ik (met wat hulp van het thuisfront) dat dit mijn reis is en ik wil genieten. Dus jawel, na vier dagen opgezegd en in totaal 1 week gebleven. Woensdag ben ik weer weggegaan. De week dat ik ben geweest veel gewerkt. Dit hield voornamelijk het werk op de, makkelijk gezegd, kinderboerderij en dus de dieren verzorgen in. Prima werk! Met uitzondering van het varkensvoer.. Stel je een volle groene bak voor die een week lang in de zon staat.. Juist, smorgens en smiddags daarin graven met een pannetje. Juk! 
De dag voor mijn vertrek sprak ik met Julia, de vrouw die morgens hielp met de accomodaties van the animal farm park. Zij heeft een paar paardjes en in de middag mocht ik even rijden bij haar thuis:) erna vroeg ze me waarom ik wegging, gaf een uitleg en vervolgens vroeg ze of ik in Kaikoura wilde blijven. Gezien het hier prachtig is hoefde ik niet na te denken en zei volmondig ja. Een vriendin van haar, Jo, had al eerder een wooffer gehad die net vertrokken was en jawel, een uur later was het geregeld. Hier zit ik dus nu, bij een familie thuis. Twee (bijna) volwassen kinderen, oma en Jo, twee honden en vier paardjes! De moeder van Jo komt oorspronkelijk uit Nederland dus nog wat Nederlands praten ook. Ik help in huis en met de paardjes. Morgen waarschijnlijk even een ritje op het strand maken. 

In de tussentijd gereageerd op andere wooffing baantjes in het zuider eiland. Paar dagen terug heeft er iemand gereageerd die toch wel mijn favoriet was: een endurance arabieren stal vlakbij invercargill die mensen zoek om te helpen met het trainen van de paarden.. Ik wacht nog (duimduimduim) op reactie, maar kans is dat ik eind maart daar aan de slag ga. Dat zou echt het ultieme zijn voor me!!

Dus, terugkomend op mijn intro van deze reisblog. Misschien is het een Self fulfilling Prophecy, maar het begint er steeds meer op te lijken dat mijn keuzes juist waren. Dat ik de goede weg ben in geslagen. Dat ik vast liep met het feit dat ik wegwilde bij animal farm park, maar niet wist wat ik dan moest. Ik vervolgens binnen 1 uur een nieuwe plek heb. En dan de stal, duimen jullie mee? 
Dus, het goede pad lijk ik dus gevonden te hebben. Waar je ook in gelooft, het gaat goed hier met me! Wel wat zorgen gehad, financiën etcetera, maar ook het besef dat nu ik over de helft ben nog meer wil genieten.

De tijd gaat zo vreselijk snel hier. Het is eng om te beseffen dat de eerste drie maanden zo snel zijn gegaan. Nee, naar huis wil ik nog even niet. Het is hier te mooi en fijn om überhaupt echt heimwee te kunnen hebben.. Zucht, New Zealand wat ben je fijn!